Wanneer ik van binnenuit naar buiten kijk, heb ik het gevoel dat ik heel de wereld aankan: wanneer ik van buitenaf naar binnen kijk, ben ik bang dat ik er compleet onderdoor ga..… Gevonden woorden, die uitdrukking geven aan het denken van over hoe ik het leven ervaar.

Woorden die mij zeggen dat op momenten waarop je héél dicht bij je diepste krachten bent, waarop je je innerlijk vrij voelt, kun je de hele wereld aan, gaat geen zee je te hoog. Maar op momenten waarop je je onzeker voelt, waarop je zelfvertrouwen wankelt, dreig je overspoeld te worden door alles wat van buiten op je afkomt. Het gaat hier om een gevoel van alles kunnen naar totale machteloosheid, van beresterk zijn naar onderuitgaan, van hoop naar wanhoop en het kan zomaar wisselen vaak door ongrijpbare, onberekenbare factoren. Het is een proces dat zich in ieder van ons afspeelt. Het is de contingentie van het bestaan in dualiteit, de gespletenheid, het binnen-buiten..… het komt op ons af, het borrelt in ons op.

De tijd van de Advent is aangebroken. We wachten..… er wordt iets verwacht. Een verwachting ontwaakt, een belofte nadert voltooiing. Verwachting is meer dan hoop op… Hoop kan vervliegen, een verwachting niet. Het is een belofte, het komt..… zeker en vast..… en het komt van binnenuit.

Advent is wachten op jou, op jouzelf. Jij die de focus van buiten naar binnen verlegt; de aandacht richt naar binnen, schoonheid ontdekkend, de mystieke ruimte van de godsontmoeting ingaat. Die ruimte is tijdloos, is totaal vervuld met de belofte van de Advent die God is..…

Zo kan het gebeuren dat de adventsmens de meervoudigheid, de dualiteit overwint. Deze mens kent het mystieke binnenstromen en uitstromen naar en vanuit het Al, het voortkomen uit en het opnieuw opgaan in het oer-zijn..… in God geboren worden en God in Jou.

Advent: een gebeuren van een verlangend vervuld verwachten, levend van binnenuit, vrede voor jou!!

Ineke van de Par OP